υπανιώ

-άω, Α

(συν. το μέσ.) ὑπανιῶμαι, -άομαι

στενοχωρούμαι κάπως («ἕωθεν ὑπανιῷντο τῇ νουμηνίᾳ», Αριστοφ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < υπ(ο)-* + ἀνιῶ «στενοχωριέμαι»].